Trzeba zaznaczyć, że ze wszystkich szemranych postaci, jakie młody szlachcic może napotkać na dzikich piaskach pustyni, nisko urodzeni złomiarze stanowią najmniejsze niebezpieczeństwo, choć cechuje ich nieustępliwość i zapach, który potrafi powalić. Bardzo przypominają swojego podobnie umorusanego, prześladowanego zjełczałym zapachem potu miejskiego kuzyna – żebraka – z tą różnicą, że złomiarzy nie da się pozbyć kilkoma monetami i szybkim krokiem!

Podobnie jak inni padlinożercy, którzy żywią się odpadami z wojny, złomiarze mają tendencję do podążania za zarzewiami konfliktu. Polegają na nieszczęściu innych, by zdobyć wszystkie łupy, które mogą spaść z nieba.

Na szczęście złomiarze nie są poddanymi Imperatora, więc można ich zabijać do woli. Świetnym treningiem dla młodych szlachciców, którzy dopiero stawiają swoje pierwsze kroki na pustyni, jest zabicie jednego lub dwóch złomiarzy. Pozwala to początkującym poszukiwaczom przygód lepiej zaznajomić się z ich uzbrojeniem oraz utrzymuje lokalną populację w ryzach.

Jeśli złomiarze zajmują najniższy szczebel w regionalnej bandyckiej hierarchii, to Kirabowie powinni być postrzegani jako kolejna najniebezpieczniejsza frakcja w lokalnym ekosystemie – choć „niebezpieczna” to w tym przypadku pojęcie względne. Kirabowie nie posiadają lepszego przeszkolenia ani sprzętu niż pospolici złomiarze.

Niemniej jednak wszelkie braki w wiedzy i odpowiednim ubiorze nadrabiają agresywną postawą i tendencją do siłowego zdobywania rzeczy. Zaleca się, aby podróżujący bez ochrony młodzi lordowie unikali kontaktu z Kirabami do czasu opanowania siedmiu sposobów walki ostrzem i zdobycia podstawowych umiejętności posługiwania się bronią palną.

Podobnie jak piąte i szóste córki w wieku małżeńskim, Kirabowie operują w grupach oraz wykazują porównywalną zaciekłość i desperację do usidlenia swoich ofiar. Ale w przeciwieństwie do nadliczbowych córek, eliminowanie Kirabów jest nie tylko dozwolone, a nawet doceniane. Fragmenty czaszek z charakterystycznymi znakami Kirabów zyskują na popularności jako pamiątki i są częstym tematem rozmów wśród żądnych przygód młodych szlachciców.

W debacie nad legalnością mordowania łowców niewolników istnieją pragmatyczne argumenty po każdej ze stron. Chociaż zabójstwo posługujących się urzędowym pismem agentów jest uważane za sprzeczne z przyjętymi zwyczajami, to dokładna identyfikacja celu jest rzadkim luksusem na polu bitwy.

Oczywistym jest, że życie wysoko urodzonej osoby należy zawsze przedkładać nad życie zwykłego łowcy niewolników. Gdyby sytuacja się odwróciła, łowca nie wahałby się zakuć w kajdany lub zamordować młodego szlachcica na pustkowiach.

W momencie publikacji tego przewodnika presja polityczna związana z przedłużającym się projektem Nowego Kartagin zmusiła łowców niewolników do dostarczania coraz to większej liczby nowych rąk do pracy. Dlatego też zdecydowanie zaleca się, by młodzi, znajdujący się bez opieki lordowie strzelali natychmiast. Na identyfikację celu przyjdzie czas dopiero wtedy, gdy ten przestanie się ruszać. Zawsze można wyhodować lub zatrudnić więcej bezimiennych osiłków do polowania na maula, lecz nasza młodzież o błękitnej krwi musi być chroniona za wszelką cenę jako przyszłość Imperium.

Oprócz rodowych sił aktywnie zaangażowanych w trwającą Wojnę Asasynów pomiędzy rodem Atrydów a rodem Harkonnenów, dezerterzy wojenni są jednymi z najniebezpieczniejszych i najbardziej zdesperowanych złoczyńców prześladujących jałowe krajobrazy Arrakis.

Chociaż ci renegaci są nieustannie tropieni przez ich dawne formacje wojskowe i rzadko wychodzą z ukrycia, nie wolno zapominać, że wszyscy posiadają podstawowe przeszkolenie wojskowe i umiejętność zastawiania zasadzek. Ci bardziej doświadczeni mogą być byłymi oficerami jednego z Wysokich Rodów i posiadać zaawansowane umiejętności władania mieczem lub krótką bronią palną.

Niestety, postrzeganie dezerterów jako zaprawionych w bojach wojowników tylko zwiększyło ich atrakcyjność jako trofea. Albumy z wyschniętymi kawałkami skóry zdobionymi wojskowymi tatuażami i z odciętymi palcami serdecznymi stają się coraz bardziej popularne wśród kolekcjonerów.

Trofea te mogą wydawać się kuszącą zdobyczą. Niemniej jednak niedoświadczonym i podróżującym w pojedynkę młodym poszukiwaczom przygód zdecydowanie radzi się unikać rowów i innych spowitych mrokiem miejsc bez wsparcia okrętu bojowego lub broni ciężkiej.