Dinle, Elvi. Lütfen dinle! Baron bugün geldi. Habersizce! Gizli bir ziyaret gibiydi. Şaka yapmıyorum. Lord Rabban’a hizmet ediyordum, her şey olağandı, sonra birden... Baron Harkonnen kapıda beliriverdi. O kütle, Elvi... Odaya hükmeden bir kütleydi. Ama tek bir ses bile çıkarmadı, şeytani bir ay gibi süzülerek içeri girdi.

Bana baktı, Elvi. Kocaman halde, doğrudan bana. Dilim tutuldu ama en kötüsü bu değildi. Gözlerimi biraz öteye kaydırınca Rabban’ı gördüm, Canavar’ın kendisini. Korkumuzun cisimleşmiş haliydi, ama sessizdi… Titriyordu. Bir çocuk gibi, Elvi. Baron öyle bir baskı yaratıyordu ki odadaki tüm oksijeni yutmuş gibiydi. Kimse konuşamıyordu.

Ama Baron konuştu. Sesi kemiklerimi titretti. Rabban’ın planlarını masaya yatırdı, her ayrıntıyı tek tek inceledi, saçma bulduğu noktaları ve nasıl düzeltileceğini söyledi. Sözcükleri öyle ustaca kullanıyordu ki başım döndü. Bütün bunlar olurken ona şarap ikram ettim. Yetmedi. Yemek ve daha fazla yemek sundum. Şişmanlıktan patlaması gerektiğini düşündüğüm anda farklı bir et istedi, uyuşturulmuş, uysal bir et.

Sonunda sessizce uzaklaştı. Ben de Rabban’a bir kadeh şarap götürdüm. Ağlıyordu, Elvi. Gözyaşları içindeydi. Beni en çok korkutan da bu oldu.

Koştum. Durmaksızın koştum. Seni bulana kadar durmadım.

Canavar’ın ağladığını gördüm, Elvi. Sanmıyorum… Sanmıyorum ki böyle bir şeyi görmem gerekirdi.