Znów mam wszystko pod kontrolą. Kosztowało mnie to tylko kolejny dzień niekończących się prywatnych audiencji z przedstawicielami rodów, namawiania... przekupywania... uspokajania... obiecywania...

Na pozór Landsraad jak zwykle wspiera wojny Imperatora Padyszacha. Bystre oko potrafi jednak dostrzec zmarszczone brwi, a wprawne ucho dosłyszy pomruki sprzeciwu wśród szlachty. Imperium jest rozdęte. Nieefektywne. Podatne na zagrożenia. Wyczuwają, że za tymi atakami kryje się coś więcej niż wymówki mojego ojca. Gdzieś tam jest luka, którą można wykorzystać. Na razie wciąż słuchają. Na razie. Oddają się rozmyślaniom. I ja też.

Spójrz w niebo. Co widzisz? To samo, co rybak zmagający się z najzimniejszymi lodowcami na Lankiveil, i to samo, co szlachcianka w swoim złoconym pałacu na Poritrinie, choć dzielą was miliony lat świetlnych. Wszystko, co tam widzisz – każda pojedyncza gwiazda – to Imperium.

Jest wieczne, uporządkowane i sprawiedliwe. System rządów doskonalony przez dziesiątki tysięcy lat. Jest to tkanka naszego społeczeństwa; mówimy tym samym językiem, handlujemy tą samą monetą. Wielki Imperator Padyszach Szaddam IV rządzi nami wszystkimi. Wszystkie rody podążają za wskazówkami czcigodnego rodu Corrino, rodu Imperatorów.

Zawsze pamiętaj o swoim miejscu; zgodnie z zasadą faufreluches: „Miejsce dla każdego człowieka i każdy człowiek na swoim miejscu”. Twoim obowiązkiem, jako mojego spadkobiercy, będzie kierowanie naszym ludem. Jeśli nie wywiążesz się ze swoich obowiązków, Imperator Padyszach, wielki sędzia nas wszystkich, nie będzie zwlekał z wymierzeniem ci kary. Pomnij Zanovar. Pomnij Ix.